Nog een column voor Buonissimo:

Girando per le Sagre

Mijn ware vakantiegevoel ontpopt zich als ik me laat verrassen op de typisch Italiaanse volksfeesten. Ook deze zomer lukte het weer een aantal Sagre aan te doen. We waren aan zee in Toscane met een groep vrienden. Een gezelschap van al gauw twintig personen, met een stel levendige kinderen. Waar kun je dan relaxter uit eten dan in de buitenlucht op een Sagra?

‘s Middags aan zee, onder de zinderende zon van de hete zomer van 2017, vraagt iemand terloops: wat eten we vanavond? Che Sagre ci sono? Waar we het vroeger nog moesten hebben van mond-op-mondreclame, aanplakbiljetten of flyers bij het strandbarretje, biedt de smartphone nu de meest luie uitkomst: vanonder de parasol wordt nu druk gesurft en de ene Sagra met de andere vergeleken.

“Buona, la Sagra della Bruschetta!” “Nee, daar ben ik eergister nog geweest, maar daar hebben ze geen primi en vanavond heb ik echt zin in een lekker bord pasta!” “La Sagra dei Pici, buona, magari con sugo di cinghiale!” ”Hmm, klinkt goed. Waar is die?” “Meer het binnenland in, ik schat 40-50 minuten rijden.” “Noooo…. veel te ver! Is er niet iets dichterbij, met pasta en ook iets voor de kinderen of met muziek of zo…?”

En zo vliegen de uren voorbij, voordat een groep Italianen het eens wordt: vanavond wordt het toch de Sagra della Bruschetta, want het is de laatste avond van dat festival én er is muziek. Later in de week komen dan andere Sagre aan de beurt.

De menukeuze was wat beperkt en pasta was er inderdaad niet, maar de organisatie in het pijnbomenpark liep vlekkeloos. Op zijn Toscaans. Al tijdens het aanschuiven bij de kassa vult eenieder zijn menukaart in. Daardoor is de prijs bij de kassa (laptop en printer onder een gazebo) meteen duidelijk en wordt het menu in tweevoud uitgeprint: voor de keuken en voor de klant. Voorzien van een nummer èn een kleur, want op deze Sagra zijn twee keukenploegen. Het wachten is nu op de stem die door de megafoon ’62 Rosso’ afroept.

De groep neemt plaats aan een van de lange houten eettafels. Een snelle blik leert me dat er in het park plaats is voor minstens 100 personen. De tafels worden door vroege en late eters ook twee of zelfs drie keer benut. Als je bedenkt dat eenieder voor gemiddeld 10-15€ eet én de Sagra volledig draait op vrijwilligers, is een omzetsommetje snel gemaakt.

De volgende Sagra wordt die van de Tortello Capalbiese, op nog geen 5 km afstand. Eigenlijk gewoon het dorpsfeest van onze zomerlocatie Capalbio. Er zijn bruschette, genoeg keuze aan primi én secondi én op deze avond is er entertainment voor de kinderen. Op het sportveld is dit keer plaats voor zeker 200 personen. De lokale specialiteit, Tortello Capalbiese, betreft grote Toscaanse ravioli gevuld met spinazi, ricotta, nootmuskaat en kaneel(!). Werkelijk verrukkelijk!

Dat weten meer mensen, want al om acht uur treffen we een enorme rij voor de kassa. Na ruim een half uur kunnen we eindelijk de bestelling doorgeven. Het is hier ook langer wachten op een tafel voor 18 personen. Maar het wachten wordt beloond door de culinaire traktatie.

Alleen de kinderen hebben pech….het spektakel kan helaas “wegens omstandigheden” niet door gaan. Later horen we dat de clown die de kinderen moest vermaken dacht dat hij de volgende dag was besteld. Tja…het blijft Italië.

Al gauw weet de jeugd van de sportclub, die de hele avond fanatiek heeft geserveerd, de gastkinderen echter te vermaken met een stereo en hippe danslessen. De sportjeugd is verheugd, want deze eerste avond was druk bezocht: mooi, want de opbrengst gaat naar hun nieuwe skatebaan!

Pluspunt van deze Sagra is overigens ook dat er normaal bestek is. Want laten we wel wezen: het nadeel van deze eetfestijnen is dat alles gepaard gaat met wegwerpbestek, borden en bekers…. Geen Italiaan wil bergen serviesgoed afwassen. Dus dat hier gewoon bestek wordt gebruikt (en afgewassen!) is écht een vooruitgang.

En de pici? Die eten we uiteindelijk in het binnenland. Ok, we moeten er even een klein uurtje voor rijden, maar komen dan in een authentiek dorp op een heuvel met prachtig uitzicht. Het dorp heeft nog slechts 200 inwoners en één restaurant, maar wij hebben een connectie!

De familie van één van onze vrienden komt hiervandaan. Dus we bezoeken eerst een nicht op haar biologische wijnboerderij en eindigen bij een achterneef die het dorpsrestaurant runt. Alleen met zo’n bloedband kun je natuurlijk antipasti, due primi (tortelli en pici), secondo (cinghiale alla cacciatora), dolci, caffè, amaro en water en wijn in overvloed krijgen voor de vriendenprijs van 20€ pp.

Leuk die Sagre, maar er gaat niets boven La Famiglia!